Witte oren - Louis Van Dievel
BoekenfoyerVelen zullen zich verkneukelen in de hoop op uren leesplezier: de nieuwe Van Dievel is uit, en het gelijk is aan hun kant: reken maar dat je je kan onderdompelen in hilarische situaties.
In Witte oren bewijst de auteur andermaal dat hij het recept heeft om leesvoer te kruiden. Louis Van Dievel op dreef dus, in zijn bekende stijl. Waarover gaat het? Over Kerkevoort of all places. De oude Lucienne Stassen ligt er op sterven, haar kleur trekt weg, ze heeft witte oren. Voor sommigen lijkt dat geen slecht nieuws, een goed hart kan je haar immers bezwaarlijk toedichten. Lucienne heeft heel haar leven anderen begluurd en bespioneerd, en woorden en daden van haar medemens zijn in haar lijf gekropen. Probleem is dat die er op de valreep weer uit moeten.
Als laatste daad wil ze haar gal spuwen over haar dorpsgenoten. Spuit ze leugens, zijn het halve waarheden, of is het rauwe werkelijkheid die draait rond overspel en pedofilie …? Stonden Bart en Dirk heus te kussen achter de glascontainer? En wou Marina haar liefdesrivale vermoorden? Op café worden de roddels nog eens uitvergroot tot op den duur argwaan wantrouwen wordt en afkeer groeit. Kan het anders dan dat er wordt gedreigd en op wraak gezonnen? In het dorp lijkt dat alles nogal normaal te zijn, in Kerkevoort bakkeleien ze in de kerk voor de micro, de rijkste man van de gemeenschap speurt elke zondag op de parking van de Carrefour naar verloren kleingeld, en een pornobaas is er de duistere held. Maar de ene vraag roept de andere op, de ene daad lokt de andere uit, en ondertussen ligt Lucienne Stassen op sterven.
Je weet bij Van Dievel waaraan je je kan verwachten. Witte oren laat gevoelige zielen blozen. Een stoet aan personages zorgt daarvoor, kleurrijk volk in een levendig verhaal dat loopt als een trein. Een aantal onder hen baadt in marginaliteit of ligt met zichzelf overhoop, voormalige huurmoordenaars, dorpsmoeiallen, ‘curieuzeneuzen’, ‘allumeuses’ die stenen doen vechten, verpleegsters met gewetensproblemen en diesmeer. Ze verschijnen sijpelgewijs en de auteur typeert ze in een handige intro als leidraad.
Ik citeer er maar een paar: ‘Fernand Van Hamel, gepensioneerde postman, levend geheugen van het dorp, zit graag op café, kent iedereen in Kerkevoort,’ of ‘Martha Lodewijckx, buurvrouw van Lucienne Stassen, weduwe, laat zich overtuigen om een beroep te doen op de viriele loodgieter en schaamt zich daar na afloop diep over’, ‘Jaak De Bie, stuntelende inbreker, paria van Kerkevoort, pechvogel, laat zich voor andermans kar spannen en zal zich dat berouwen.’
Dorpsroddel eerste klas lijkt het allemaal wel, met de nodige intriges, wie zet wie een hak en waarom? Spuugt Lucienne Stassen haar terminale venijn, leiden woorden een eigen leven, of zijn haar uitspraken op de enige echte waarheid gebaseerd? Enkele dorpsgenoten proberen het uit te vissen, samen met de lezer.
Als humor zoals van Dale definieert, ‘de neiging is om het vrolijkmakende in gebeurtenissen het meest te doen uitkomen’, dan slaagt Van Dievel daar voortreffelijk in. De kleine kantjes van zijn personages te kijk stellen en ze met elkaar in de clinch laten gaan in spitse dialogen, is misschien ook een van zijn sterke punten.
Witte oren lees je als een rollercoaster, hilarische literaire fictie met een klare kijk op maatschappelijke problemen gepuurd uit aardse werkelijkheden. O ja: de personages zijn zoals gezegd van in het begin nauwkeurig geduid, en de titels van de hoofdstukken lokken je om verder te lezen. Dat hebben we snel en gretig gedaan. Hou je dus in, want je vindt het jammer als de laatste van de 376 bladzijden weeral is omgedraaid.
Witte oren - L. Van Dievel - EAN 9789464340600 - 376 bladzijden - Uitgeverij Vrijdag
