PORTRET ... van een uur KUNST

13 juni 2021, 12:37 cultuur

Ik ben absoluut niet het type dat aan verheerlijking van de coronatijd doet, want daarvoor heb ik te veel gemist: bioscoop- en theaterbezoekjes, ontmoetingen met vrienden en familieleden, ongedwongen flaneren in winkelstraten en warme knuffels, om maar enkele voorbeelden te geven.

En toch ...! Ook ik haalde uit deze periode iets positiefs. Ik werd namelijk als een magneet naar musea en tentoonstellingen getrokken, toen daar in bepaalde periodes weer volk naartoe mocht. Niet dat ik in normale tijden geen museum bezocht, maar dat gebeurde dan meestal in andere oorden, omdat ik meende hier toch alles al gezien te hebben. Bovendien werden er verscheidene aantrekkelijke initiatieven op touw gezet of lokten de musea en de tijdelijke tentoonstellingen me via de sociale media.

Deze bezoeken zorgden telkens voor de nodige ontspanning en lieten me even ontsnappen aan de druk. Na ‘je moet er echt naartoe’, ‘Annie, dit is iets voor jou’, ‘uniek’, ‘niet te missen’ ... te hebben gelezen op Facebook, werd ik op het spoor gezet van ‘Het Kunstuur’ in de Heilige Geestkapel en het Heilige Geesthuis in Mechelen.

Na een korte aarzeling besloot ik te reserveren, maar het was balen toen ik ontdekte dat alle voorstellingen uitverkocht waren. Ondertussen was ik immers al duchtig op zoek gegaan naar meer informatie en dat had ervoor gezorgd dat ik er echt begon naar uit te kijken. Gelukkig kondigde zich wat later het 2de Kunstuur aan en zonder tijd te verliezen, reserveerde ik daarvoor. 1ste Kunstuur? 2de Kunstuur? Het kwam me wat vreemd over, maar dat werd later wel duidelijk.

Op een kille dag trokken we dus naar Mechelen vol blijde verwachting. We mochten maar met een klein aantal aanwezigen binnen, allemaal met mondmasker uiteraard. In de ontvangruimte hingen foto’s van Vlaamse schilders, allemaal ongeveer uit dezelfde periode. Een vriendelijke jongedame gaf ons uitleg over het verloop van het bezoek. We mochten als we dat wensten een stoeltje meenemen, wat ik dan ook gedaan heb.

Stipt op het afgesproken uur ging de deur naar de eerste donkere ruimte open. De stilte was te snijden tot Bart Somers, burgemeester van Mechelen voor ons verscheen als hologram en ons welkom heette. Er lichtte ook een schilderij ‘Kaai in Mechelen’ van Anna Boch op en Bart lichtte toe waarom hij voor dat schilderij had gekozen, wat het verband was tussen hem en het werk.

Na Bart verschenen achtereenvolgens nog vele andere bekende mensen als hologram om ons te wijzen op hun connectie met een bepaald werk en om er wat meer over te vertellen. Zo zagen we o.a. Els Dottermans, Élodie Ouédraogo, Dirk De Wachter, Mark Uytterhoeven en Arno. Het verhaal van de ene was al relevanter dan dat van de andere, maar dat deed niets af aan de meerwaarde ervan. Ze zorgden ervoor dat we niet anders konden dan heel nauwlettend naar de werken te kijken, soms ook er op een andere manier naar te kijken en af en toe toverden ze ook een glimlach op de lippen. Ook het feit dat er telkens in de donkere ruimte één kunstwerk werd opgelicht en dat op de achtergrond muzikale pareltjes te horen waren van Dirk Brossé, zorgde ervoor dat geen enkele penseelstreek aan je ogen ontsnapte.

Na twee ruimten op deze manier te hebben doorlopen, kwamen we ten slotte in de kapel, een grotere ruimte met wederom schitterende schilderijen. Deze keer was de prachtige stem van Jo De Meyere onze gids.

Precies een uur later was het afgelopen. Na een uur te hebben gekeken naar werken van o.a. Frits Van den Berghe, Floris Jespers, James Ensor, Rik Wouters, Albert Servaes , Jean Brusselmans, ... voelde ik mij verwend. Sommige werken had ik anders wellicht nooit kunnen aanschouwen. Om er eentje in het bijzonder te noemen: ‘Het hanengevecht in Vlaanderen’ van Emile Claus, het laatste werk waarmee we konden kennismaken, was echt de kers op de taart.

Na de hele voorstelling van juist één uur ging ik met een overvloed aan indrukken buiten en had ik wel even tijd nodig om alles te verwerken. Gelukkig heb ik ook de prachtige brochure gekocht (tegen een zeer democratische prijs) en kan ik nu nog altijd van de getoonde werken genieten.

Als er nog een 3de Kunstuur komt, zal ik zeker geen seconde wachten om te reserveren.

A. Poelmans