Portret ... van een terras rustende tegen erfgoed en uitkijkende op de natuur

Forten zijn belangrijk historisch militair erfgoed en spelen in de huidige tijd ook een recreatieve rol. Elk fort heeft, behalve dat je er kunt wandelen, vaak nog wat anders te bieden. Soms is er indoorsportinfrastructuur, kun je er fietsen, is er een schietclub of een jeugdvereniging gevestigd of vind je er een speeltuin.

Mijn man en ik hebben al heel wat wandelingen gemaakt rond de vele forten, dicht bij huis of wat verder af. Telkens is het volop genieten van de prachtige natuur en vooral van de dieren in en om de fortvijvers.

Uiteraard vind je ons het vaakste in het buitenfort van Fort 8 in Hoboken, één van de best bewaarde Brialmontforten. We maken daar de wandeling rond het fort, vaak gecombineerd met een wandeling door het park Sorghvliedt, twee groene zones die zorgen voor gezonde lucht.

En als het dan mooi weer is, willen we natuurlijk een terrasje doen. Want na het stappen rechtstreeks naar huis gaan - zoals we noodgedwongen wel moesten doen in de coronatijd - is niets voor ons. Nee, de fysieke inspanning moet beloond worden met een drankje en dat moet liefst buiten genuttigd worden. Aan het terras worden nog wat eisen gesteld: het moet gezellig gelegen zijn, er moeten gemakkelijke stoelen staan, de bediening moet goed zijn en ... als het even kan, moet de natuur dichtbij zijn.

Waar vind je dat?

Soms vind je zo een terras bijna achter de hoek van je woonst en heb je het nog niet eens opgemerkt.

Zo vertelde mijn zus vaak over haar favoriete terras bij de kantine van de Hobokense Sportvissers en spoorde ze ons aan om daar ook eens naartoe te gaan. Maar wij hadden onze eigen plekjes. En bovendien, een terras behorende bij een club leek niet echt iets voor ons, dus trokken we er niet direct naartoe. We wisten het ook niet precies liggen, hoewel later bleek dat we er al regelmatig in de buurt waren geweest.

Maar ... er kwam verandering in toen we, op een heel warme dag, tijdens een wandeling rond Fort 8 eens afweken van onze gebruikelijke weg. We kwamen op een plaats waar de kriskras geplaatste stoelen en tafels, overschaduwd door de bomen langs een vijver aan de ene kant en leunende tegen het fort aan de andere kant, ons als het ware aanriepen om er plaats te nemen. Dat deden we dan ook en na eens rondgekeken te hebben, waren we allebei gewonnen voor dit terras te midden van de natuur en grenzende aan het fort. We namen plaats in de schaduw naast de vijver en genoten van het mooie uitzicht. We zaten een tijdje te wachten om een drankje te bestellen, toen we merkten dat iedereen zichzelf bediende. Ik stapte dan ook maar naar binnen en wachtte mijn beurt af bij de toog. Ondertussen maakte ik kennis met de binnenzijde van het gebouw en was ik onder de indruk van de inrichting van wat de artillerie-ingang van het fort bleek te zijn.

Toen het mijn beurt was om te bestellen vroeg de man achter de toog me of ik een lidmaatschapskaart bezat. ‘Een ledenkaart waarvan?’, vroeg ik. ‘Wel, van de vissersclub natuurlijk!’ ‘Dit kan niet waar zijn’, dacht ik,’ zijn we nu toch bij de vissersclub terechtgekomen?’ Blijkbaar had ik dit aan de poort kunnen lezen, maar daarop had ik niet gelet. Ik had geen ledenkaart, maar heb er met veel plezier voor mijn echtgenoot en mij een gekocht, want ik wist toen al dat we daar nog regelmatig zouden terugkeren.

Teruggekomen bij ons tafeltje vertelde ik mijn echtgenoot wat ik ontdekt had. Ik heb meteen een fotootje genomen en naar mijn zus gestuurd met daarbij de vermelding dat het voor ons een ware ontdekking was. Zij antwoordde snel met: ‘Tja, ik heb je dat zo vaak gezegd!’ En gelijk had ze. Ondertussen is het voor ons een vaste bestemming geworden, zeker als het heel warm is. Door de bomen en de nabijheid van de vijver lijkt het daar altijd koeler. We hebben ook al heel wat vrienden en kennissen meegetroond naar dit paradijsje en iedereen vindt het er geweldig. En zijn we er alleen, dan beginnen we een gesprekje met andere terraszitters, of genieten we gewoon van de rust en de natuur. Eén keer kwam de natuur zelfs heel dichtbij toen een vossenmoeder met haar kleintjes zich in de nabijheid van het terras liet opmerken. Heerlijk toch!

Op een mooie zomerse dag, na een wandeling door het Sorghvliedtpark of rond Fort 8, moet je er zeker eens naartoe gaan. Het zal je er beslist bevallen. En dan heb ik het niet alleen over de ligging, ook de drankprijzen spreken je vast en zeker aan.

Je vindt de kantine van de Hobokense Sportvissers net voorbij de inrijlaan van Fort 8 , Hoofdfrontweg 1.

Foto’s: Annie Poelman