Afbeelding
Portret van een swingende ontspanning - ook voor dames die al wat ouder zijn ...

Portret van een swingende ontspanning - ook voor dames die al wat ouder zijn ...

Gezondheid

Soms neem je in je leven onverwachte beslissingen, die uiteindelijk heel positief voor je blijken te zijn.

Zo besloot ik als 57-jarige, na aandringen van enkele familieleden, om me samen met hen, te laten inschrijven in de dansstudio van IJvi Hagelstein bij de dames van jazz A. Totaal niet wetende wat ik ervan moest verwachten en meer nog ... met absoluut geen dansverleden en geen uitzonderlijk gevoel voor ritmisch bewegen, maar ik bewonderde dansers al van jongs af en woonde vaak dansvoorstellingen bij en dan dacht ik hoe fantastisch het moest zijn om dat ook (een beetje) te kunnen.

Bovendien was het een damesgroep, dus ik zou niet moeten concurreren met heel jonge meiden.

Met enige schroom betrad ik de zaal voor de eerste dansles. Ik ging bij aanvang van de les direct achteraan in de zaal staan, op de laatste rij dus. ‘Komaan, laten we beginnen te dansen’, dacht ik, maar dat was buiten de waard gerekend, want we begonnen met opwarmingsoefeningen. Was me dat een tegenvaller en zwaar! De oefeningen voor de benen, armen, voeten en hoofd vielen nog mee. Het stretchen was al minder. Hoe geraakten de dames rond mij toch allemaal zo vlot dubbel geplooid zowel zittend als rechtstaand? Bij mij zat er duidelijk een stok onderaan in mijn rug, die niet wou meegeven. Ik deed wel mijn best met veel gesteun en gekreun, maar daarmee schoot ik niets op en dan moest het ergste nog komen: de buikspieroefeningen. Daveren deden mijn benen en van inspanning hield ik mijn adem in, wat duidelijk niet de juiste manier was. Ondertussen huppelde de dansleraar vrolijk rond, terwijl hij ons de zware oefeningen liet uitvoeren, maar net voor ik bijna het bewustzijn verloor (wel een beetje overdreven) kondigde hij aan dat we onze dansschoenen mochten aantrekken. Zeer hoorbaar zoefde mijn zucht van opluchting door de zaal.

‘Joepie, dans!’ Ik zette mijn beste beentje voor, luisterde en keek aandachtig naar de leraar. Ja hoor, dit ging veel beter. Zonder muziek gewoon de leraar nadoen, ging gemakkelijk. ‘Dat valt wel mee’, dacht ik, maar toen moest het wat vlugger en dat viel al wat tegen en toen het op muziek moest op het werkelijke ritme, zag ik mijn armen en benen in het rond vliegen, altijd een beetje later dan bij de andere dansers, maar het was ZO LEUK! Alle stress viel van me af tijdens het dansen, hoewel ik zeer geconcentreerd moest volgen. Stapje naar links, ‘kick-ball-change’, stapje naar voren en ‘chassé’, gevolgd door een ‘pas de bourrée’. Zo ging de dans natuurlijk niet, maar die passen leerde ik geleidelijk aan wel kennen. Raar, maar waar, de opwarmingsoefeningen begon ik met de tijd geweldig te waarderen. Niet dat ze minder zwaar wogen, maar ze begonnen mijn lichaam echt deugd te doen.

(lees verder onder de foto)

Dat ik steeds enthousiast naar de wekelijkse dansles uitkeek, had uiteraard veel met het dansen zelf te maken, maar zeker ook met de ongelooflijk toffe groep dames, waarmee ik na de les altijd nog eventjes bleef rondhangen in de gezellige bar. Met de zweetdruppels nog op ons voorhoofd lachten we daar wat af. Helemaal top was het wanneer onze geweldige dansleraar ook even bleef hangen.

Tot mijn 66ste heb ik vrolijk meegedanst, ook tijdens de opendeurdagen met publiek en zelfs tijdens de grote voorstelling op een podium. Spannend was dat en we waren steeds zeer zenuwachtig, maar we genoten er ontzettend van!

Ja, het was absoluut een mooie tijd en de traantjes vloeiden toen ik afscheid nam, maar als de coördinatie helemaal niet meer mee wil, je steeds de verkeerde kant opdraait en altijd een paar passen achterstaat, is het beste eraf.

Ik kan iedereen aanraden om te gaan dansen, gewoon voor het plezier. Je stapt moe van het werken de zaal binnen en volledig opgetogen weer buiten.

Dansen op leeftijd (en uiteraard ook jonger) kun je onder de beste omstandigheden doen in de dansstudio IJvi Hagelstein, Halfstraat 80 in 2627 Schelle.

Afbeelding