Portret van een magisch gebeuren tijdens kerstnacht

17 december 2020, 19:41 Portret

Vele jaren geleden zijn we tijdens de zomervakantie naar Oostenrijk getrokken. We hadden de Wildschönau uitgekozen als streek en logeerden bij de familie Lüchner in Niederau. Het is een prachtig en schilderachtig gebied met leuke dorpjes. Een ideale omgeving om mooie wandelingen te maken en als je met de kabellift hogerop gaat, kun je genieten van adembenemende vergezichten en op een bepaald moment, tijdens een afdaling, opperde mijn echtgenoot dat het in de winter, als het gesneeuwd had, toch wel betoverend mooi moest zijn.

We zagen het al voor ons. De bergen helemaal in een wit kleed en de takken van de bomen kreunend onder de sneeuw. Onszelf zagen we al zitten op een terras bij een skipiste, genietend van een warme glühwein en kijkend naar de skiërs met kleurrijke skipakken, fel afstekend tegen de witte achtergrond. Ja, in onze verbeelding zag het er prachtig uit.

Thuisgekomen bleven we er voortdurend aan denken en erover mijmeren tot we het besluit namen om het de komende winter eens in het echt te aanschouwen. We boekten tickets voor de nachttrein en reserveerden een appartementje bij dezelfde familie. Mijn zus, schoonbroer en hun dochtertje van 5 jaar zouden ook meegaan. Zij waren al vaak in de winter naar die streek geweest en hadden ons in het verleden meermaals verteld hoe mooi het daar dan is.

Op vrijdagavond 23 december was het dan zover. Opgewonden en vol verwachting vertrokken we naar het station om ons tijdens de nacht naar Wörgl te laten brengen en vandaar met de taxi naar het hogergelegen Niederau. Veel geslapen op de nachttrein hebben we niet en al heel vroeg keken we door het venster op zoek naar sneeuw, zeker naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen.

Helaas, er viel niet veel van het witte goedje te bespeuren. Zelfs toen we in Wörgl aankwamen, hadden we nog steeds, zelfs geen klein laagje, kunnen aanschouwen. Onze teleurstelling was groot, maar we gaven de moed niet op. Niederau lag wat hoger, misschien ...? Maar nee, ook daar zag alles eruit zoals tijdens de zomer, of toch ook niet. Het was er zelfs minder mooi, want het groen van de weiden was minder fel, eigenlijk zag alles er wat grauwer en troostelozer uit. Dit was niet waarnaar we uitgekeken hadden. Dit was echt een zware ontgoocheling. Op zaterdag 24 december zat ons humeur een beetje op een dieptepunt. Hadden we dit geweten, dan hadden we deze reis niet gemaakt.

Na kerstavond te hebben gevierd, sliepen we moeilijk in en bovendien werden we tijdens de nacht dan nog eens wakker door veel lawaai in de straat. We dommelden gelukkig weer in tot het dochtertje van mijn zus heel vroeg in de ochtend hard op onze deur bonkte. Ze riep opgewonden dat we dringend eens naar buiten moesten kijken. We sprongen vlug het bed uit en liepen naar het venster.

(lees verder onder de foto)

Wat we toen zagen, benam ons de adem. Weg waren de grijze, grauwe kleuren, want alles lag bedolven onder een dik pak sneeuw en zag er maagdelijk wit uit. Ja, dit schilderij hadden we in onze verbeelding gezien. We keken echt onze ogen uit, want we konden het niet geloven. We bleven naar de dikke vlokken, die nog steeds naar beneden vielen, turen tot we er duizelig van werden! Het leek zo onwezenlijk, zo magisch! Wie had dit kunnen voorspellen? Wie had hiervoor gezorgd? Op 24 december geen teken van enige sneeuw en op 25 december, op kerstdag, een berg witte schoonheid als kerstgeschenk. Ik ben niet gelovig, maar dat het nu juist die dag ‘voor ons’ zo was beginnen te sneeuwen, is me wel altijd als een wonder bijgebleven. Als ik erover vertel tegen familie en vrienden zeg ik ook altijd dat ik het beschouw als een mirakel. Na die dag heeft het verder in de week niet meer gesneeuwd, maar zorgden een blauwe hemel en de zon ervoor dat we volop van de met een dik sneeuwtapijt bedekte panorama’s konden genieten.

Wat betreft het lawaai dat ons uit onze slaap haalde de tijdens de nacht, dat waren de sneeuwruimers, die de straten probeerden berijdbaar te houden. Als we het geweten hadden, hadden we het wellicht niet benoemd als lawaai, maar hadden we het eerder beschouwd als veelbelovende geluiden. Het is maar hoe je het bekijkt hé!

A. Poelmans