Portret van een benijdenswaardige levenshouding

26 januari 2021, 19:41 Maatschappelijk

Het oude jaar ligt achter ons en het nieuwe jaar stapten we verwachtingsvol in. Wellicht zijn we nog nooit zo blij geweest het oude achter ons te laten, want we hebben toch zoveel moeten missen tijdens de lockdowns en ook tussendoor was het leven, wat men dan het nieuwe normaal noemde, niet zoals andere jaren. Vele mensen voelden zich ongelukkig, de ene mens al wat meer dan de andere.

Ook ik vond het een vreselijke tijd en regelmatig was mijn klaagzang te horen. Tot ik eind november op de radio een kunstenares (ik weet niet wie, want ik ving maar een stukje op) hoorde zeggen dat we positief moesten blijven en vooral kijken naar al wat er nog wel kon.

Dat deed me terugdenken aan een gebeurtenis uit het verleden. Op een zonnige dag hadden we gewinkeld in Antwerpen en besloten we de dag af te sluiten op een terrasje met een pita. Toen we er een tijdje zaten, namen een dame en een heer, die in een rolstoel zat, naast ons plaats. Het waren mensen van middelbare leeftijd. De dame oogde gezond en wel, maar de heer was er minder goed aan toe. Het was een gezette man, die schuin achterover in de rolstoel hing en schijnbaar aan één kant volledig verlamd was. Ik durfde niet zo goed zijn kant op te kijken, omdat ik niet wou dat hij zich aangestaard voelde.

Blijkbaar dacht hij daar anders over, want hij sprak ons aan. ‘Gezellig hier, hé, en lekker ook’, zei hij.

Wij beaamden wat hij zei en begonnen een gesprek. Dat viel echter weer stil toen hun eten werd opgediend. Ik durfde nu wel al in zijn richting te kijken en zag dat het hem lukte om zelfstandig te eten, maar dat het niet eenvoudig was. Na het eten raapten we het gesprek weer op en vertelde hij uit zichzelf over zijn toestand. Hij had al een beperking sinds zijn geboorte. Zijn vrouw had hij 10 jaar daarvoor leren kennen en zij had er geen graten in gezien om deze man met een handicap als partner te aanvaarden. ‘Hij vraagt echt weinig hulp’, verzekerde zij ons. ‘Ja, ik probeer zo zelfstandig mogelijk te zijn, hoewel dat niet vanzelfsprekend is’, zei hij ook. Ik vond het bewonderenswaardig dat zij er zo open over praatten en stelde vast dat zij samen heel gelukkig waren. Ik probeerde dat wat onder woorden te brengen, zonder de man in kwestie te kwetsen. Ik wou gewoon zijn geheim kennen, want mij leek het onmogelijk om heel je leven een handicap te hebben en toch zo gelukkig te zijn. ‘Weet je’, vertrouwde hij ons toe, ’het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik denk nooit aan alles wat ik niet kan, ik ben gewoon tevreden en blij met wat ik nog wel kan.’ Dat hadden we niet zien aankomen en we werden er beiden stil van. Dat moesten we eerst wat laten bezinken. Hoe mooi en waardevol was dat! Onze verwondering en bewondering waren groot voor de persoon met een beperking en ook voor zijn vrouw.

Eigenlijk is dit voorval nooit meer uit mijn gedachten gegaan en probeerde ik die filosofie ook in mijn leven toe te passen, hoewel mijn situatie nooit zo schrijnend was, maar toch! Jammer genoeg stak zelfmedelijden regelmatig nog de kop op.

Nu we het nieuwe jaar ingaan, zullen we zoals elk jaar weer een heleboel goede voornemens hebben. Wel, ik neem me alvast voor om te proberen wat meer deze positieve levenshouding aan te nemen, zodat 2021 een jaar wordt van zoveel mogelijk genieten en zo weinig mogelijk klagen.

Mijn glas liever halfvol dan halfleeg!

A. Poelmans