Portret ... van ‘Dat heet dan gelukkig zijn’
PortretDe voorbije maand wensten we familie, vrienden en zelfs kennissen, die we nog eens toevallig ontmoetten, veel geluk in het nieuwe jaar. Want gelukkig zijn, dat wil toch iedereen. Maar wat is dat nu eigenlijk? Wanneer is iemand gelukkig? Als ik in de wereld rondkijk, zie ik grote verschillen.
De asielzoeker is gelukkig als hem een job wordt aangeboden, de dakloze prijst zich gelukkig als hij op koude nachten een warm bed kan vinden, het arme kind glundert van geluk als blijkt dat de sint toch iets heeft gebracht ...
Daar staan tegenover de mensen, die pas gelukkig zijn als ze veel geld hebben, de CEO als er elk jaar meer winst wordt gemaakt, de miljardair als hij zijn zoveelste bolide heeft aangeschaft ...
Het is dus moeilijk uit te maken wat die wens voor iemand betekent. Maar een ding is zeker, het is een doel in ieders leven. Iedereen is ernaar op zoek en wil graag tonen aan de anderen hoeveel geluk hem of haar te beurt valt. Dat is duidelijk te merken op de sociale media. Daar worden gul foto’s gedeeld van de fantastische reizen, de dure etentjes, de nieuwe auto ... Die foto’s als bewijs van het grote geluk. Ook ik bezondig me daar weleens aan. De vraag die je je daarbij kunt stellen, is dan of dat het grote geluk wel is en of je dat nu echt moet najagen.
Hierover las ik een interview met Dirk De Wachter, de bekende psychiater. Hij roept op om het grote geluk niet te zoeken, maar juist de mindere kanten van het leven te omarmen. Hij ziet het geluk meer als een bijwerking van een goed leven, een zinvol leven, een leven met anderen, een leven dat zorgzaam is, een leven dat gedeeld is. Dat geluk is volgens hem veel fundamenteler, dan het ‘party time’-geluk.
Ik kan hem daarin wel volgen. Zeker omdat een maatschappij waarin iedereen vooral aan zichzelf denkt, zoveel meer terrein wint in deze coronatijden. Er wordt van ons allemaal wel iets ‘afgepakt’, waardoor we ons normalerwijze gelukkig voelen. Voor de ene is dat reizen, voor de andere op restaurant gaan, voor nog iemand anders tot een gat in de nacht dansen. En nu dat niet meer kan, blijven er alleen ongelukkige mensen over.
Maar is dat wel echt zo? Ik ben blij daarop ‘nee’ te kunnen antwoorden. Er zijn nog altijd mensen, die beseffen dat ongelukkig zijn meer is dan je iets te moeten ontzeggen. Zij denken aan vluchtelingen, daklozen, mensen die honger lijden, mensen in conflictgebieden ... als zijnde ongelukkig en vinden zichzelf als vanzelfsprekend gelukkig.
Zij putten energie uit de kleine gelukjes voor zichzelf, maar ook om anderen te kunnen bijstaan, als die het moeilijk hebben.
- Na een kille, natte dag thuiskomen in een warme kamer.
- Een cadeautje geven aan iemand van wie je houdt.
- Een wandeling in de mooie natuur.
- Een kaartje sturen om iemand een hart onder de riem te steken.
- Een taak uitvoeren als vrijwilliger.
- Afspreken met vrienden.
Dat zijn enkele voorbeelden van kleine dingen, die bijdragen tot een leven, dat je gelukkig mag noemen. Dat geluk wens ik alle mensen in het nieuwe jaar, vele eenvoudige, warme genoegens met elkaar. Laten we simpelweg gelukkig zijn en omarmen wat er in de doos van het nieuwe jaar voor ons klaarligt.
Of zoals René Froger zingt ...
‘toch wou ik dat ik net iets vaker
iets vaker simpelweg gelukkig was
ja alles, alles kan een mens gelukkig maken
een zingende merel, de geur van de zee
ja alles, alles kan een mens gelukkig maken
de zon die doorbreekt
een vers kopje thee’