Portret ... van een loopparcours op een kerkhof
Sport Mijn zus reageerde verwonderd toen ik haar vertelde waar we een wandeling hadden gemaakt.‘Op het Schoonselhof? Echt? Hoe komen jullie daarbij?’ En ik begrijp haar verwondering wel, want na het bijwonen van een begrafenis maak ik me daar steeds snel uit de voeten. Een kerkhof trekt me echt niet aan om er lang te blijven rondhangen.
Eigenlijk is dat eigenaardig, want in het buitenland bezoeken we juist wel sommige kerkhoven, zoals bv. Père Lachaise in Parijs of de Jodenbegraafplaats in Praag en ook in eigen land hebben we veel militaire begraafplaatsen bezocht, maar het kerkhof dicht bij huis was taboe.
Waarom gingen we er dan nu wel naartoe om te wandelen? Hiervoor is een eenvoudige verklaring. Men had mij op de hoogte gebracht van het feit dat er een loopparcours was ingehuldigd van 3,1 km.
Het werd in mei ingelopen door de schepen voor sport van Antwerpen, Ludo Van Campenhout en schepen voor patrimonium en groen, Fons Duchateau en enkele joggers.
Ik vond het wel een rare gedachte om te gaan lopen op een begraafplaats, maar mijn echtgenoot probeerde het uit en vond dat ik eens mee moest. Lopen zag ik niet zitten, maar er wat rondwandelen wou ik wel proberen. Dus trok ik er samen met hem op een mooie, zonnige dag met enige terughoudendheid naartoe. We vertrokken bij de startplaats nabij de ingang van het Schoonselhof bij de kruising van de Sint-Bernardsesteenweg en de Krijgsbaan en wat mij direct opviel, waren de fraaie monumenten die ik in de verte zag. Het parcours is goed aangegeven, zelfs de afgelegde afstand wordt vermeld en na de eerste 200 meter was mijn aversie om daar te zijn al volledig verdwenen, want het was duidelijk dat we niet echt tussen de graven wandelden, maar eerder op een mooie weg, die aan een dreef in een park deed denken. Dat hebben we blijkbaar te danken aan de ‘Vrienden der Parken van Antwerpen’. Zij hadden bij aanvang de intentie om het Schoonselhof in te richten als parkbegraafplaats. Zij stelden ook voor om de verschillende perken te omgeven met hoge hagen en die zorgen inderdaad voor een mooie afscheiding en geven het park een zeer verzorgde aanblik. Op infobordjes staat te lezen wat elk perk inhoudt en soms gingen we toch eens wat naderbij kijken. We wandelden tenslotte op een begraafplaats.
Het islamitische perk, maar ook het historische perk, het erepark, de begraafplaatsen van de soldaten en oorlogsslachtoffers trokken allemaal onze aandacht. Vaak hadden we dan weer meer oog voor de planten, de verschillende boomsoorten, de bloemen en de grachten met mooie waterplanten, waarlangs of waartussen we stapten. Bij het kasteel Schoonselhof, een classicistisch kasteel, omgeven door groen en waterpartijen, hielden we een tijdje halt om de omgeving goed in ons op te nemen. Daarna hebben we onze weg verdergezet en genoten we van de rust en het vredige gevoel. Alleen de gezangen van de aanwezige vogels doorbraken de opvallende stilte.
Aangekomen bij het bordje dat 3100 meter vermeldt, was onze tocht bijna ten einde. Ik moest mezelf bekennen dat ik van dit parcours genoten had. Het was een ware revelatie. Zonder de berichtgeving over het loopparcours zou ik dit mooie park nog niet betreden hebben. Ik raad iedereen aan om ook deze stap te zetten.
De ‘Vrienden der Parken van Antwerpen’ hadden bij de inrichting voor ogen om van deze plek een begraafplaats in een park te maken en ze zijn daarin zeker geslaagd. Ze hebben ervoor gezorgd dat Hendrik Conscience, Paul van Ostayen, Willem Elsschot, La Esterella, Peter Benoit en vele anderen, bekenden en onbekenden, hier een mooie laatste rustplaats vonden.
