Laten we innig deelnemen aan elkaars leven
Fik blogtZoals bladeren van de bomen vallen in de herfst, zo komt ook een einde aan het aardse leven van mensen. Vaak te vroeg, vaak te onverwacht en meestal met heel wat leed tot gevolg, want … overledenen worden altijd ‘dierbaar’ genoemd. De genegenheid die we koesteren tegenover elkaar is en blijft een belangrijk ingrediënt voor ons geluksgevoel. Ons verdriet heeft echter vaak een egoïstisch kantje. Men rouwt om het gemis van de dierbare overledene, meer dan om diens dood op zich.
De vele manieren waarop men omgaat met de dood hangen af van de cultuur van de gemeenschap waartoe men behoort. In Mexico gelooft men dat de zielen van kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde en die van volwassenen op 2 november. Zij worden op El Dia de Muertos of de dag van de doden verwelkomd met een uitgebreid maal dat men op het einde van de dag zelf opeet. Al feestende omdat de zielen zijn teruggekeerd. Terwijl het christendom, het jodendom en de islam een verrijzenis van het lichaam verkondigen, geloven hindoes en boeddhisten in reïncarnatie of wedergeboorte. Hierbij trekt de onsterfelijke ziel van de overledene zich steeds weer een ander lichaam aan en evolueert zij naar een staat van volledige verlichting. Uiteindelijk gaat ieder voor zich aan de slag met het gegeven dat er tot dusver een einde komt aan ons aardse bestaan.
Dat de dood een transformatie is en geen einde werd me duidelijk toen mijn vader 12 jaar geleden overleed. Zijn dode lichaam was een lege doos, die me weliswaar aan hem herinnerde, maar lang niet opwoog tegen de energie die vader altijd heeft uitgestraald. Wetenschappers beweren dat energie niet zomaar ‘verdwijnt’, dus is mijn vader niet verdwenen en wel getransformeerd in ‘iets’ dat voorlopig nog niet weeg- of meetbaar is. Iets wat bestaat voor wie er in gelooft en dat doe ik én dat voel ik!
Neen, de dood is geen einde … De dood is een spiegel die ons pijnlijk duidelijk maakt hoe waardevol en mooi het leven is. Ze spoort ons aan om het mysterie van wat leven is te doorgronden. Ze daagt ons uit om de tijd die ons gegeven is ten volle te leven en om te leren te genieten van de lucht die we inademen, van het voedsel dat we eten, van het water dat we drinken, van het zonlicht dat ons verwarmt en van de wind die onze huid streelt. Ten slotte nodigt de dood ons ook uit om elk ander lief te hebben … en niet te wachten tot ze langskomt alvorens elkaar lief te hebben! Bloemen zetten op iemands graf is niet verkeerd. Ze geven terwijl die persoon leeft, lijkt me zeker zo waardevol. Laten we innig deelnemen aan elkaars leven …
“De droom waarmee ik sterf, is de realiteit waarin ik verder leef.”
Fik Verbiest