Afbeelding
Lieven Van Linden en Xander Denys

Lieven Van Linden en Xander Denys

Interviews

Xander Denys ken je misschien nog van Kamp Waes, het Eénprogramma waarin Tom Waes vijftien kandidaten volgde die acht dagen lang op de proef gesteld werden door de Special Forces, de elite-eenheid van het Belgische leger. Na zijn succesvolle deelname stapte Xander mee in Built for Endurance, het project van zijn collega-ultraloper en goede vriend Lieven Van Linden. Samen begeleiden ze mensen bij het weer aangaan van hun connectie met zichzelf en de natuur.

Lieven en Xander, vertel eens iets over julliezelf en het ontstaan van Built for Endurance ...

Xander - Lieven en ik hebben elkaar leren kennen in 2013, tijdens de Marathon des Sables, ook wel “de zwaarste voettocht ter wereld” genoemd. We hebben toen een goede band opgebouwd, die later alleen maar hechter is geworden. Ik heb door de jaren op uiteenlopende vlakken al heel veel van Lieven geleerd. Toen ik vorig jaar deelnam aan Kamp Waes, ontdekte ik dat ik mijn connectie met de natuur verloren was. Ik had veel schrik toen ik op mijn eentje in de natuur zat en ik besefte dat ik daaraan iets wilde veranderen. Daarom heb ik besloten om mee in het avontuur van Built for Endurance te stappen.

Ik zoek heel graag de extremen op. Vroeger was dat eerder ego-gedreven. Ik wilde de beste zijn. Dat is tijdens de Marathon des Sables alvast niet gelukt, want toen eindigde Lieven voor mij (lacht).

Lieven - Daar kreeg zijn ego meteen een deuk, hij lijdt er nog altijd onder (lacht).

Xander - Ondertussen is mijn instelling heel erg veranderd. Nu wil ik gewoon de beste versie van mezelf zijn, en waar die versie van mezelf zich bevindt tegenover andere mensen, dat maakt niet meer zoveel uit. Een grote verandering in mijn mindset, dus.

Met Built for Endurance begeleiden en inspireren we mensen op spiritueel, fysiek, mentaal en emotioneel vlak. Ikzelf ben meer gespecialiseerd in het fysieke en mentale. Het emotionele en spirituele is meer Lievens “rayon”. We proberen mensen aan te sporen om weer te connecteren met zichzelf en de natuur. In onze Westerse wereld wordt er zodanig veel geïnvesteerd in het rationele, dat we die connectie kwijt zijn. Het is onze bedoeling om mensen weer naar zichzelf te laten kijken op een meer Oosterse manier.

Lieven - Ik ben industrieel ingenieur van opleiding, mijn achtergrond is dus heel rationeel. Ik heb tien jaar in het bedrijfsleven gewerkt, maar ik bleek er toch niet gelukkig te zijn. Later werkte ik als consultant en ging ik op zoek naar wat mij wél passioneerde. Die zoektocht is in feite onbewust begonnen met mijn deelname aan de Marathon des Sables. Ook mijn leven wordt gekenmerkt door de zoektocht naar extremen, altijd iets anders doen, verder, grootser, … In 2013 was het die Marathon des Sables, in 2015 de Jungle Run in Brazilië, die is nog net iets langer. Het probleem was dat het altijd lukte (lacht). Ik raakte overal wel door, door mijn studies, ook in mijn werk was ik succesvol volgens de maatschappelijke standaarden, die ultra-uitdagingen lukten ook altijd, enzovoort. Onbewust blijf je dan verdergaan en verder zoeken: waar ligt nu eigenlijk mijn grens, tot waar kan ik gaan, wanneer komt er eens een stop?

Die stop is er uiteindelijk gekomen in 2017. Ik was nog bezig met het behalen van een Executive MBA om nog verder carrière te kunnen maken toen ik geconfronteerd werd met mijn echtscheiding. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik me de vraag stelde: “Waar hebben al die externe successen me nu eigenlijk gebracht en waar sta ik in mijn leven?” Op dat moment is die onbewuste zoektocht een bewuste zoektocht geworden en toen heb ik pas emoties ontdekt. Ik leerde onder andere de Wim Hofmethode kennen en dat was op dat moment het enige in mijn leven dat me in connectie kon brengen met mezelf, dat mijn rationele gedachten en mijn monkey mind kon uitschakelen. Zo is Built for Endurance ook geëvolueerd. Het concept bestond eerder al, maar oorspronkelijk wilde ik bedrijven helpen om ambitieuze doelstellingen te stellen en te behalen, omdat ik dacht dat daar mijn eigen kracht lag. Met mijn eigen zoektocht is die missie ook veranderd naar mensen in contact brengen met zichzelf en hen opnieuw laten voelen, zoals ikzelf geleerd had.

Ondertussen groeien we vanuit een passie naar een financieel rendabel bedrijf en we vinden het heel belangrijk om te blijven wie we zijn. We ondernemen vanuit ons gevoel en bekijken waar dat ons brengt en ook waar het ons níet brengt.

Voor jullie zelf verloopt de zoektocht onder andere via extreme uitdagingen, zoals de Marathon des Sables. Waarom en hoe begin je aan zo’n avontuur?

Lieven - Iedereen die de Marathon des Sables loopt, heeft wel zijn eigen redenen. Ik heb 20 jaar voetbal gespeeld en dat bracht structuur in mijn leven, continu hetzelfde ritme, terwijl ik in feite net altijd een nieuwsgierige en avontuurlijke kant heb gehad. Ik stopte met voetballen en was echt op zoek naar een uitdaging. Ik zag Tom Waes in Tomtesterom aan de tocht deelnemen en dacht: “Kom, ik ga dat ook doen.” Ik hou van het onzekere aspect ervan. Je weet dat je kan trainen op de afstand, maar op de aspecten die erbij komen (woestijn, temperatuur, survival enzovoort) kan je je niet voorbereiden. Je weet niet hoe je zal reageren, waardoor je een leerproces initieert waarin je veel groei ervaart en het is net dat leerproces dat mij blijft triggeren.

Xander - Ook voor mij is het een kwestie van fysieke en mentale limieten opzoeken. Kamp Waes was daarvan ook een mooi voorbeeld. Je leeft voor zo’n momenten, want daar kan je groeien, ofwel door pijn ofwel door inzichten. Pas buiten je comfortzone leer je nieuwe dingen. De gevoelens die je ervaart bij onze methoden zijn dezelfde sensaties als die je bijvoorbeeld krijgt in de laatste drie kilometer van de marathon.

Lieven - Tijdens een ultraloop moet je zoveel pijn verdragen, dat je dat gevoel ook wel moet leren uit te schakelen. Je moet je pijn kunnen onderdrukken en het mentale het laten overnemen. Als je op zo’n moment helemaal in contact bent met je lichaam, dan loop je zo’n run niet uit. Het bijzondere van ijsbaden is dat je niet tot op het punt hoeft te gaan waarbij je je fysieke gevoel moet uitschakelen.

Xander, tijdens de voorbereiding voor je deelname aan Kamp Waes liep je een blessure op. Je gaf aan dat je je zorgen maakte dat je niet mind over body zou kunnen gaan. Hoe ben je daarmee omgegaan?

Xander - Mijn grote sterkte was dat ik precies mijn stress daarover heb kunnen uitschakelen. Ik heb moeten aanvaarden dat ik niet volop kon trainen en dat ik aan het kamp zou beginnen met een blessure en net de aanvaarding van dat feit bleek een heel krachtig gevoel te zijn.

Voor mijn deelname aan de Marathon des Sables had ik nog met een sportpsycholoog gewerkt en ik voelde me ijzersterk, onoverwinnelijk eigenlijk. Dat gevoel had ik bij Kamp Waes helemaal niet, ik dacht dat ik het niet zou halen. Na een paar opdrachten heb ik me toen toch kunnen focussen op het feit dat ik me zo goed als ik kon had voorbereid, waardoor het eindresultaat in feite irrelevant werd. Het idee om niet naar het eindresultaat te kijken en wel naar het proces en de ervaring was voor mij een heel belangrijke les. Tijdens dagen 1 en 2 heb ik heel vaak aan opgeven gedacht, maar vanaf dag 3 heb ik dat losgelaten en ben ik helemaal voluit gegaan. Het kamp duurde uiteindelijk maar een dikke week. Ik vond het jammer op het einde, want ik was klaar om nog een week door te gaan (lacht).

Hoe pakken jullie het aan tijdens jullie workshops?

Lieven - Onze aanpak loopt niet via het hoofd, zoals dat in onze maatschappij wel vaak gebeurt. Managers, bijvoorbeeld, zijn het vandaag de dag gewend om heel veel informatie te krijgen en die snel te verwerken, maar dat is niet hoe wij het willen doen. Vandaar dat we iets minder alledaagse methoden gebruiken, zoals ijsbaden: als je een ijsbad neemt, heb je geen keuze. Je moet onmiddellijk naar binnen keren en je balans zoeken, anders houd je dat niet vol.

Xander - We zijn opgevoed om te denken vanuit ons brein en onze rationaliteit, dat merken we heel erg tijdens de workshops. Het is niet makkelijk om je onderbewustzijn aan te spreken, want je monkey mind leidt je gedachten constant af naar wat je nog allemaal moet doen, enzovoort. Ik hou bijvoorbeeld zelf veel van yoga, maar iemand die te veel in zijn of haar rationaliteit blijft, vindt het waarschijnlijk moeilijk om heil te vinden in yoga, omdat daar de kans groot is dat je monkey mind nog volop blijft draaien. De methoden die wij gebruiken, zijn heel laagdrempelig en direct, waardoor je meteen connectie vindt. Zo ken ik mensen die yoga eerst niet aangenaam vonden, maar die dankzij onze methoden later toch van yoga leerden te genieten.

Lieven - Laagdrempelig zijn onze methoden misschien niet altijd – een ijsbad kan je moeilijk laagdrempelig noemen (lacht). Mensen die voor het eerst naar onze workshop komen, vertrekken soms nog wel vanuit hun ego: “Wauw, dat is cool, dat wil ik proberen”, maar het resultaat is een gevoel in hun lichaam dat ze nog nooit ervaren hebben. We nemen hen mee in een verhaal in hun onderbewustzijn, maar we spreken hen aan via hun bewustzijn. Zo kunnen ook mensen die niet spiritueel ingesteld zijn of die niet bezig zijn met grote levensvragen vaak onverwacht nieuwe emoties ervaren waardoor ze zichzelf ook vragen beginnen te stellen en een nieuwe weg gaan bewandelen.

Lieven - Ons framework draait vooral rond de toolbox van de natuur, de elementen die de natuur biedt. We werken ook met aardende technieken zoals barefoot walks door het bos. Het doel is om een gedragsverandering te bewerkstelligen. We willen mensen enerzijds naar hun purpose laten zoeken, naar wie ze echt zijn en anderzijds willen we werken met hun gedrag: hoe kunnen ze hun levensstijl aanpassen en bepaalde routines inbouwen om hun doelen te bereiken? Dat doen we via workshops rond authentiek en bewust leiderschap, “wie ben ik als leider”, “voor welke waarden sta ik” en rond welzijn, veerkrachtiger zijn, fysiek en mentaal gezonder door het leven gaan, … Onze echte passie is om een aantal dagen met mensen ‘hardcore’ de natuur in te trekken, zonder digitale afleiding om zo echte transformaties teweeg te brengen.

Het klinkt alsof het er soms hard aan toe gaat?

Lieven - Ik vind het net een heel zacht proces. Het ijsbad op zich is natuurlijk iets waarvoor je heel erg in je eigen kracht moet staan en waarvoor je een bepaalde voorbereiding nodig hebt. Daarom is het moment waarop je effectief in het bad stapt alleen maar de kers op de taart. Daar blijft het ook bij: het is zeker niet onze bedoeling om mensen te laten lijden.

Xander - Het leuke van onze workshops is dat iedereen het op de voor hem of haar comfortabelste manier kan aanpakken. Een ijsbad is altijd goed voor je bloeddoorstroming en voor je ademhaling en verder kies je eigenlijk zelf hoe ver je wil gaan. Het biedt een mogelijkheid om op zoek te gaan in je onderbewustzijn, wat je in feite kan zien als de kelder van je huis, waarin al je emoties, stress, trauma’s, enzovoort, achter slot zitten. Onze ratio houdt die deur gesloten. Het mooie van onze aanpak is dat je die deur niet per se hoéft te openen en dat je, als je ze opent, kan kiezen hoe diep je in je kelder gaat. Iedereen gaat daarmee anders om, zit in een andere fase in zijn of haar leven en bewandelt een andere weg. Je maakt je eigen zoektocht. Je hoeft zeker niet meteen heel diep te gaan, maar we merken wel dat mensen die een keer bij ons geweest zijn bijvoorbeeld wel hun ademhalingsoefeningen blijven doen of koude douches blijven nemen.

We werken ook hard om een community op te bouwen om mensen met elkaar in contact te brengen en hen interessante info met elkaar te laten delen. Met succes, omdat iedereen zich kwetsbaar opstelt en er niet geoordeeld wordt over de anderen. Onze rationele maatschappij ziet kwetsbaarheid tonen als je zwak opstellen, terwijl wij dat net een van de grootste krachten vinden die iemand kan hebben.

Lieven - We helpen een heel spectrum van mensen, bijvoorbeeld van topsporters die hun prestaties nog willen verbeteren tot mensen die een heel moeilijke periode doormaken in hun leven, die depressief zijn of met zelfmoordgedachten rondlopen en geen raad meer met zichzelf weten. Aan het begin kan dat even oncomfortabel zijn, maar al snel beseft iedereen dat we allemaal hetzelfde zijn.

Xander - Dat is het grote verschil tussen ons en een personal trainer, bijvoorbeeld. Van een trainer krijg je een schema dat je moet volgen, bij ons draait het om intrinsieke motivatie. We willen dat je eerst zelf iets wil aanpakken en dan je eigen map uitwerkt. We proberen echt je dagelijkse gewoonten en routines aan te pakken, het fundament, zodat je geen externe motivatie zoals sociale druk meer nodig hebt.

Lieven - Mensen hebben vaak eerst al hun doel gesteld, 10 kilo afvallen, een marathon lopen, … zonder dat ze hebben nagedacht over wie ze nu echt zijn. Wij laten mensen eerst zoeken naar wie ze zijn en vertrekken van daaruit. Een wereld van verschil!

Kan je het makkelijk rijmen, in contact komen met jezelf en toch blijven leven in deze maatschappij?

Xander - Ik heb mezelf zeker nog niet gevonden. Ik heb ook mijn issues en zwakke momenten. Wij zijn niet de leiders van de workshops, wij leren zelf ook nog constant bij.

Lieven - Ik heb het daarmee toch wel even moeilijk gehad. Ik ben zelf industrieel ingenieur, mijn vader en broer zijn dat ook, in onze familie werd nooit over emoties gepraat. Tot pakweg mijn 30ste wist ik niet wat dat was, ‘voelen’. Plots werd ik gekatapulteerd in mijn ontwikkelingsproces en zong ik af en toe ‘kumbaya’ rond het kampvuur (lacht). Ik maak het nu wat banaal, maar ik ben echt een tijdje van het rationele helemaal naar de andere kant geslingerd. Ik liet m’n haar groeien, het kapitalisme was ik helemaal beu en het heeft wel even geduurd om mijn ervaringen te laten overeenstemmen met de maatschappelijke realiteit waarin we leven, tussen veel mensen die niet hetzelfde gevoeld hebben als ik. Een kwestie van balans zoeken ... Soms botst dat, het blijft een zoektocht. Ook met Built for Endurance, bijvoorbeeld, je moet ergens wel zorgen dat je geld verdient, maar dan begin je al snel te denken vanuit een business plan, groei, scaling, … Dan moet je opletten dat het blijft aansluiten bij wie je bent.

Wat moeten we volgens jullie nog meenemen uit de coronaperiode?

Xander - Ik hoop dat veel mensen nu echt tot het besef zijn gekomen dat we in een ratrace leven, terwijl dat niet per se zo hoeft te zijn. We zijn opgevoed om heel resultaatgericht te zijn, hoe groter, verder, sterker, … hoe beter, waardoor weinig gepraat wordt over processen of over gevoelens. We moeten weg van dat materialistische, van de ego-gedreven maatschappij.

We horen veel over depressie en angststoornissen. Volgens mij is het coronavirus daarvan niet de oorzaak, maar wel de druppel die de emmer doet overlopen. Het onderliggende probleem is net dat we verloren zijn wie we zijn en nu de ratrace tot stilstand gekomen is, wordt dat pijnlijk duidelijk. Hopelijk wordt het een opportuniteit om onze kapitalistische democratie eens onder loep te nemen. Al denk ik dat de mogelijkheid ook bestaat dat we op termijn weer in onze oude gewoonten zullen hervallen.

Lieven - Het is op zich helemaal niet gek dat het materialistische de bovenhand genomen heeft. We hebben onze smartphone altijd bij de hand, we kunnen de hele dag en nacht tv kijken, … We hebben de luxe altijd afgeleid te kunnen zijn. Als we ons niet goed voelen, gaan we op zoek naar een externe stimulans. Het is normaal dat we onze gevoelens niet willen confronteren, want dat is beangstigend, maar door telkens afleiding te zoeken, hebben we ons afgezonderd van wie we zijn. Daarom nemen wij bij het begin van onze workshops alle gsm’s af en het zou je verbazen hoe snel de maskers afvallen als je mensen toestaat om zonder afleiding met elkaar in contact te komen.

Ik hoop in elk geval dat mensen op een of andere manier hebben ingezien dat contact zoeken met onszelf iets kan opleveren, ook al zijn de afleidingen van sociale media er natuurlijk wel gebleven. Hopelijk volgt er toch een shift in bewustzijn van de impact van onze manier van leven op onszelf en op onze wereld. De positivist in mij zegt toch dat er wel wat zal veranderen.

Wij hopen het samen met jou! Veel succes, Lieven en Xander!

Joyce Verschueren

Foto’s: CR Djesper (Jasper Lefevre)

Afbeelding