Licht en liefde zijn wit
Fik blogtDe aarde maakt naast een draaiende beweging ook een kantelende beweging waardoor de stand van de zon schijnbaar een onophoudelijke curve trekt tussen de keerkringen. Hierdoor ervaren we steeds de cyclus van vier seizoenen. Sinds 21 december zette de zon een stijgende lijn in, weg van de Steenbokskeerkring (zuiden). Bij het begin van de lente was ze exact halfweg en op 21 juni bereikt de zon haar hoogste punt op de Kreeftskeerkring. Vanaf dan, bij het begin van de zomer, keert zij van stijgende naar dalende richting en worden de dagen voor ons opnieuw korter.
De zon haalt de natuur geleidelijk uit haar winterslaap. Haar licht en warmte zijn noodzakelijk om groeikracht en richting te geven aan nieuw leven. Alles wat leeft, dankt zijn bestaan aan het licht van de zon. Haar licht geeft energie, kracht en … kleur. We kunnen de aarde vergelijken met een eicel, terwijl de zon haar stralen van licht daarop ejaculeert. We mogen bovendien erg dankbaar zijn met ons gematigde en wisselvallige klimaat. Aarde en zon alleen zijn namelijk niet voldoende. Leven heeft ook water nodig … Door de combinatie van zon en regen ontstaat een regenboog. Dit natuurfenomeen is niet meer dan het zonlicht dat gebroken wordt door regendruppels en weerkaatst op ons netvlies. Hierdoor zien we kleuren. Zonlicht zelf is wit. Het heeft geen kleur en toch is het de bron van alle kleuren. Iedere kleur is als het ware een verkapte vorm van licht en is bovendien betekenisloos zonder licht. In het donker zijn kleuren onbestaand.
Naar mijn gevoelen kunnen we dit doortrekken wat de liefde betreft. Liefde en licht worden niet zomaar met elkaar geassocieerd. Liefde zou wel eens de optelsom kunnen zijn van alle emoties … En iedere emotie die geen liefde is, is er een verkapte vorm of een afgeleide van. Net zoals zonlicht energie, kracht en kleur geeft, doet ook de liefde dat. Net zoals de aarde zich nu en dan afkeert van de zon en in haar eigen schaduw verkeert, zo keert ook de mens zich vaak af van de liefde en bekent hij kleur. De natuur is overgelaten aan wetmatigheden en kan altijd hoopvol en wachtend uitkijken naar het licht. Op iedere nacht volgt een nieuwe dag, op iedere winter een nieuwe lente … De mens is nog beter af. Hij kan zelf kiezen voor het licht en voor de liefde. Doorheen een doolhof van emoties is het pad naar het licht vaak slecht te zien. Maar hoe donker de nacht ook is, de zon blijft altijd schijnen en de liefde blijft altijd ‘haalbaar’ … en zelfs ‘maakbaar’.
Fik.verbiest@periodiekske.be